- Katılım
- 24 Ekim 2009
- Mesajlar
- 1.313
- Tepki puanı
- 308
- Puanları
- 83
- Bulunduğu Yer
- geLeceK karaNLık göLgeLEriNi ßize doğRu uZatmaKta
- Tuttuğu Takım
- GALATASARAY
Avuçlarım, yine, ’sen’ kokuyor! ..
Sen varsın ya içimde! ..
Taşıyorsun gözlerimden ve sen dökülüyorsun avuçlarıma;
Sensizliğimde! ..
Avuçlarım, parlıyor ıslandıkça…
Ve ıslanan avuçlarımda bakışların, ışıldıyor sanki…
Sanki, hani uzakta kalan aydınlıkları çalmış olan o bakışların…
Ben, seviniyorum; ateşler içindeki şu halsiz çocuk gibi…
Hani, arka sokaktaki sahipsiz köşkün,
kırmızı tuğlalı duvarı ardında gülümseyen ağaçtan,
kendisi için iki cep erik yolunmuş gibi.
Ve hatta bu ceplerden doldurulan iki avuç, önüne uzatılmış gibi…
Avuçlarım, ıslanıyor yine…
Avuçlarım, ışıldıyor yine…
Avuçlarım sen kokuyor yine, çünkü sen; yine yoksun! ..
Yoksun…
Avuçlarım, yine ’sen’ kokuyor!
Çünkü sen, “olmadıkça” dökülüyorsun avuçlarıma; içimden taşarak!..
Gözlerim, bir göze gibi seni dolduruyor avuçlarıma!..
Benim için sen; sensizlik demek!..
Bütüün yolların sana çıktığı haritanın başında, kendimi kaybetmişim… Yahut, yolların ortasında; haritamı!..
Nerdesin?..
İçimden başka, nerdesin?..
Ben, yine tüm yolların sana çıktığı, ve avuçlarımın sensizlik koktuğu günlerdeyim… Sen, kaç kişinin umudusun, bilmek istemiyorum!.. İçinden çıkılmaz hale geldikçe hayat, çaresizlik başlıyor…
Hangi imbik bu çaresizliklerden ‘çaresenlikler’ damıtacak?..
Avuçlarım, parlıyor ıslandıkça. Islak avuçlarımda, uzakta kalan aydınlıkları üfleyen bakışların ışıldıyor…
Avuçlarım, yine sen kokuyor yani!.. Yani, yine sen varsın içimde!.. Taşıyorsun gözlerimden!.. Ve sen dökülüyorsun avuçlarıma;
Sensizliğimde!..
Olmayışın, avuçlarımın yine sen kokmasından belli! Çünkü sen, “olmadıkça” dökülüyorsun avuçlarıma; içimden taşarak!.. Gözlerim, yine bir göze gibi seni dolduruyor avuçlarıma!..
Bilmiyorum; hangi imbik bu çaresizliklerden çaresenlikler damıtacak?..
Ne zaman, avuçlarım yerine; dudaklarım “sen” kokacak?..
Sen varsın ya içimde! ..
Taşıyorsun gözlerimden ve sen dökülüyorsun avuçlarıma;
Sensizliğimde! ..
Avuçlarım, parlıyor ıslandıkça…
Ve ıslanan avuçlarımda bakışların, ışıldıyor sanki…
Sanki, hani uzakta kalan aydınlıkları çalmış olan o bakışların…
Ben, seviniyorum; ateşler içindeki şu halsiz çocuk gibi…
Hani, arka sokaktaki sahipsiz köşkün,
kırmızı tuğlalı duvarı ardında gülümseyen ağaçtan,
kendisi için iki cep erik yolunmuş gibi.
Ve hatta bu ceplerden doldurulan iki avuç, önüne uzatılmış gibi…
Avuçlarım, ıslanıyor yine…
Avuçlarım, ışıldıyor yine…
Avuçlarım sen kokuyor yine, çünkü sen; yine yoksun! ..
Yoksun…
Avuçlarım, yine ’sen’ kokuyor!
Çünkü sen, “olmadıkça” dökülüyorsun avuçlarıma; içimden taşarak!..
Gözlerim, bir göze gibi seni dolduruyor avuçlarıma!..
Benim için sen; sensizlik demek!..
Bütüün yolların sana çıktığı haritanın başında, kendimi kaybetmişim… Yahut, yolların ortasında; haritamı!..
Nerdesin?..
İçimden başka, nerdesin?..
Ben, yine tüm yolların sana çıktığı, ve avuçlarımın sensizlik koktuğu günlerdeyim… Sen, kaç kişinin umudusun, bilmek istemiyorum!.. İçinden çıkılmaz hale geldikçe hayat, çaresizlik başlıyor…
Hangi imbik bu çaresizliklerden ‘çaresenlikler’ damıtacak?..
Avuçlarım, parlıyor ıslandıkça. Islak avuçlarımda, uzakta kalan aydınlıkları üfleyen bakışların ışıldıyor…
Avuçlarım, yine sen kokuyor yani!.. Yani, yine sen varsın içimde!.. Taşıyorsun gözlerimden!.. Ve sen dökülüyorsun avuçlarıma;
Sensizliğimde!..
Olmayışın, avuçlarımın yine sen kokmasından belli! Çünkü sen, “olmadıkça” dökülüyorsun avuçlarıma; içimden taşarak!.. Gözlerim, yine bir göze gibi seni dolduruyor avuçlarıma!..
Bilmiyorum; hangi imbik bu çaresizliklerden çaresenlikler damıtacak?..
Ne zaman, avuçlarım yerine; dudaklarım “sen” kokacak?..
